Van hart tot hart

Matanana, 20 april 2012, vrijdag.

Vrijdagavond. De zon gaat bijna onder, nog net even licht om iets te schrijven.
Ik ben nu voor de 6e keer in Matanana, een dorpje in het zuid-westen van Tanzania. Moyo kwa moyo (Hart voor hart, beter is waarschijnlijk: Van hart tot hart.) is de naam van het project. Vandaag is het erg rustig. Een paar medewerkers hebben sweet potatoes geplant. En er waren drie metselaars aan het werk bij het weeshuis. Ze konden maar een klein stukje doen en toen was de cement op. Ze hebben de kozijnen geplaatst en ingemetseld. Na de lunch waren ze naar huis. De vijf vrijwilligers die hier nu zijn, zijn met Ewout naar Iringa. Een is naar het ziekenhuis wegens aanhoudende buikkrampen. Ze wilde niet eten of drinken dus beter even naar de dokter voor een check-up. De bedoeling is dat ze een nacht in het Masaai dorp verblijven en op zondag een safari doen in het Ruaha park. Daarna komen ze weer terug hier.
Er wordt voor het eten geroepen dus ik breng mijn papier en pen naar binnen in mijn huisje. Vanavond aardappelen met bonen. Een eenvoudige maaltijd want er zijn zoveel mensen niet aanwezig. Salome en Felician zijn naar Nairobi voor een cursus, en Olen is mee om voor Johannes te zorgen. Justin is nog met zijn studiegroepje en Esther staat in de winkel. Toch tel ik nog 18 kinderen in alle leeftijden. Na het eten heb ik met Ewout, die net terug is uit Iringa, een lang gesprek over de toekomst van het project.

Zaterdag.
Ik ben op om 07.00 uur. Ik loop een rondje, maak wat foto’s. Daarna ontbijt ik in het toekomstige restaurant. Ewout wil een varken slachten vandaag. Ik heb best zin in een stukje varkensvlees vanavond maar sla het slachten graag over. Ik zie Benson, Dau en Filipo met brandhout sjouwen en besluit een handje te helpen. Het brandhout bestaat uit het afval van de houtindustrie, lange stukken, schuin met veel schors, onbruikbaar in de bouw of om meubels van te maken. Ik zaag de lange stukken in kortere stukken van zo’n anderhalve meter en de jongens brengen ze naar de vuurplaats waar ’s avonds de gezamenlijke maaltijd is. Een half uur is genoeg. Een andere dag zal ik wel een voorraadje maken. Daarna geef ik met Dau de sweet potatoes water. Ewout en Justin hebben een begin gemaakt. Als ik kom helpen staan we al snel alleen en ben ik erg blij dat Dau me helpt. Justin is gaan studeren. Ewout is weer achter z’n varken aan dat de eerste keer ontsnapt was. Ook deze keer zal het niet lukken. Geen karbonade vandaag.
Ik zou Justin helpen met zijn studie, hij zit in de 4e klas van de middelbare school en heeft hulp gevraagd bij organische scheikunde. Dit is een belangrijk jaar want er is een ‘eind’-examen aan het eind en als je niet slaagt is er geen vervolg. Justin wil graag dokter worden dus hij moet slagen. Ik raak aan de praat met Esther. Ze vraagt mijn hulp met ‘physical geography’. Ze zit in 6 VWO. ’s-Middags ga ik haar aardrijkskunde boek lezen om me voor te bereiden. En Angelina, een van de medewerksters hier, vraagt mijn hulp bij Engels. Zij en Olen hebben les gehad van twee vrijwilligers en Angelina is erg gemotiveerd om verder te gaan. Morgen na het ontbijt gaan we aan de slag..

Dinsdag.
De Engelse les gaat voorspoedig. Met Esther en Justin wil het maar niet lukken om een studieafspraak te maken. Ik houd ermee op om achter hen aan te blijven lopen.
De vrijwilligers zijn terug uit Ruaha. Ze hebben een cheetah met 3 pups gezien! En ze hebben overnacht in het park zelf, dat was ook een belevenis op zich.
Maandag en vandaag hebben we in de kruidentuin gewerkt. Later werd ik uitgenodigd door Ernest Ngeliwa om zijn huis te zien en zijn stukje grond. Hij verbouwt Artemisia en andere heilzame planten. Hij is betrokken bij het HIV project. Dat bestaat uit een groep van 50 HIV-geinfecteerde mensen die regelmatig bijeen komen voor voorlichting en dagelijks Artemisia thee drinkt. Dat zou de immuniteit versterken. De resultaten zijn erg veelbelovend. Er is een verpleegster in Matanana die het project begeleidt. Uiteindelijk is het de bedoeling om hier een kliniek te bouwen en om natuurgeneesmiddelen te produceren. Het geheel staat onder auspicien van Anamed in de persoon van Peter Feleshi. Hij komt in mei weer hier en ik hoop dat ik dan ook weer hier kan zijn.
Ik heb vandaag uitgebreidt gesproken met Peter Tossi over het opzetten van een meubelwerkplaats. Hij is timmerman en Ewouts ‘bouwmeester’. Hij is erg geinteresseerd in een werkplaats en het maken van mooie producten. We hebben samen een calculatie gemaakt voor een open legkastje en een begin gemaakt met het calculeren van een schoolgebouw.
Vrijdag ga ik terug naar Dar. Ik reis met twee gasten die ik bij me thuis heb uitgenodigd en ’s-nachts naar het vliegveld zal brengen. We gaan thuis mtori eten en daarna friet met worstjes! Ik mis mijn dochters en mijn vriendin.

Donderdagmiddag.
Er wordt gemetseld aan het weeshuis hier. En er wordt gewerkt aan het toekomstige gereedschapshok. Een aantal vrijwilligers maakt Zweedse kaneelbolletjes voor het afscheidsfeestje vanavond.
Gisteren hebben we met z’n allen een excursietje gemaakt naar het land van Ernest. Dat was erg leuk. Hij heeft ongeveer een hectare en alles staat er goed bij. Hij heeft mierikswortel, sweet potato (hij noemt ze yams, die benaming komt ook voor in een boek dat ik lees over Nigeria, dankzij Ernest weet ik nu dus wat ze bedoelen), Artemisia, wat bladgroenten, bonen, erwten en tomaat en ananas. Ook wat andere geneeskruiden maar die heb ik niet onthouden. Ik stelde voor om hem te helpen op het land. Dat vond hij een goed idee, ‘maar niet vandaag’. Er waren ook niet genoeg gereedschappen natuurlijk. Hij liet ons de visvijver zien vlakbij. Ik moest vertalen voor de anderen en zo kwam toch wel aan het licht dat ik nog veel aan mijn Swahili moet doen.
Ik heb eindelijk Esther kunnen helpen met haar aardrijkskunde. Dat ging vrij aardig. Ze zei dat ze volgende keer als ze weer hier is eerder naar me toe zal komen. Met Angelina heb ik deze keer een rondwandeling gemaakt en Engelse conversatie gedaan. Dat was ook goed. Ze moet verder wachten tot ik weer terug kom, er blijft hier zodadelijk nog een vrijwilliger over voor de komende tijd en die is een beetje huiverig om les te geven.
Ik had nog een gouden momentje met Witness van drie. Ze was met een paar andere kinderen aan het donderjagen tijdens ons bakje koffie in het restaurant. Ze zat bij mij op schoot toen ze dorst kreeg en om water begon te vragen. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest want ik weet helemaal niet wat de kinderen normaal drinken. De vrijwilligers drinken uitsluitend water uit de fles, maar ik neem aan dat de locale mensen wel uit de put drinken. Ik probeerde haar naar de andere keuken te sturen om daar te vragen, maar ze zei ‘sitaki’, dat wil ik niet. Ze bleef maar doorgaan en ik dreigde om haar in bed te stoppen. Ze hield niet op dus ik bracht haar, heel streng, naar haar bed. Ze ging keurig liggen, heel serieus. Het was natuurlijk een spelletje, maar ik vroeg me af of ze dat wel door had. Ze speelde het zo goed mee! Maar opeens heel even een lach tussendoor. Ze wilde toegedekt worden, weer heel serieus nu. Ik zei haar ‘je bent een stout kind’. Ze zei iets terug wat ik niet verstond, dus ik vroeg ‘ik? Ben ik stout?’. Zegt ze ‘wewe ni mzuri’. “Jij bent ok”. Daarna gingen we samen naar de keuken om wat water te zoeken.
Morgen naar huis!